Als het huilen niet meer stopt.

Huilen raakt ons. Het zet ons in beweging. We kunnen het niet horen, niet verdragen. We willen dan ook dat het huilen zo snel mogelijk stopt. Al dat verdriet en pijn doet iets met ons, zeker als het ons eigen kind is. We streven er dan ook naar om ons kind gelukkig, blij en vrolijk te zien.

Toen ik de eerste keer mama werd, had ik geen flauw idee van wat me te wachten stond. Ik had zoveel gelezen, zoveel gehoord. Ik dacht dat ik er klaar voor was. Ik had het me wel 100 keer voorgesteld. Ik wist wat voor een mama ik wilde zijn. Toch ging het niet zoals ik had gehoopt.

Neen, integendeel. Ik voelde zoveel onzekerheid en plots zo onvoorbereid. Niemand kon me precies vertellen hoe ik met mijn kind moest omgaan. Niemand kende dat kleine wezentje zoals ik. Hij huilde ongelooflijk veel. Blije momenten werden afgewisseld met een onophoudelijk huilen. er klonk paniek, pijn en verdriet in het gehuil. En ik? Ik deed wat ik kon. Ik was er voor hem. Meer niet. Ik wou dat ik meer kon doen. Alleen wist ik niet hoe of wat. Niemand begreep mijn gevoel van onmacht. Elke methode en elke mogelijke manier heb ik geprobeerd. Laten huilen? Neen, dat kon ik niet. Dat voelde ook totaal verkeerd. Ik wist dat hij zijn enige taal die hij had gebruikte om me iets te vertellen. Alleen begreep ik het niet. Ik voelde de frustratie steeds groter worden. Het gevoel machteloos te zijn, en onvoldoende te zijn werden groter. Nu 8 jaar later begrijp ik eindelijk wat de oorzaak was. Neen, het was geen reflux of koemelkallergie. Mijn zoontje was helemaal overdonderd van zijn geboorte, hij zat nog met een angst, een innerlijke onrust en fysieke pijn.

De extra kunstmatige oxytocine hebben hem een opgejaagd gevoel gegeven. Hij moest sneller geboren worden, zijn tempo verhogen, hij werd onder druk gezet. Daarbovenop ging het dan zo snel dat hij amper de tijd kreeg om het te beseffen, laat staan te verwerken. Na de geboorte werd hij dan ook vrij snel bij me weggehaald om dan anderhalf uur te moeten wachten alvorens hij weer bij me mocht en kon drinken. Toen al heb ik hem horen krijsen en ik kreeg hem niet bij me. Die factoren, die momenten hebben hem onzeker en angstig gemaakt. Zijn vertrouwen was weg. Hij had geleerd dat hij heel plots overweldigd kon worden en dan geen steun zou krijgen, dat ik dan plots weg kon zijn. De honger die hij voelde en niet kon stillen, geven hem de angst dat hij het niet zou overleven. En ja, nu nog altijd heeft hij die angst onvoldoende voeding te hebben. Hij schranst, eet snel en controleert erg vaak of er nog voldoende over zal zijn. Nu, 8 jaar later, hebben we al hard gewerkt om die angsten en onzekerheden om te ruilen voor vertrouwen en kracht. Toch betreur ik vaak dat eerste jaar, dat ik er alleen voor stond. Dat ik niemand had die me begreep. Niemand die me kon zeggen wat mijn kindje nodig had. Dat machteloze gevoel, de uitputting, de twijfels aan mijn eigen kunnen. Ook die leven nog in me voort. Ja, ik maak er mijn missie en doel van om ouders zoveel mogelijk in te lichten over de impact van de geboorte. Om samen met hen te achterhalen wat je kleintje wilt zeggen met zijn gehuil. Want het is zoveel beter als je snel en correct kan reageren, dan dat je het jaren later moet herstellen.

Deel mijn verhaal, deel jouw verhaal. Geef elk kind de kans rust te vinden vanaf het begin.

Liefs, Daisy