Als je baby met je praat via traumahuilen.

Als ik aan jou zou vertellen dat de geboorte pijnlijk was voor je kind, hoe zou jij dan reageren? Doordat de meeste pijn bij moeders wordt veroorzaakt door het contact tussen de baby, verdwijnt de aandacht voor de ervaring van de baby en wat de gevolgen daarvan kunnen zijn. Dat baby's diep worden beïnvloed door de manier waarop ze worden geboren en dat dit gedurende het hele leven ingrijpende gevolgen heeft, is naar mijn ervaring een realiteit geworden.

Mijn zorg is hier niet hoe de geboorte 'zou moeten' of 'niet zou moeten' zijn. Mijn zorg is om te pleiten voor de baby's van wie de stemmen niet worden gehoord en om de aandacht te vestigen op de culturele blinde vlek die bestaat rond de manier waarop de geboorte en onze baarmoederervaring ons gevoel van wie we zijn en het soort wereld waarin we leven, bepalen. Pre- en perinatale psychologie is een relatief onbekende tak van de psychologie, die zich bezighoudt met deze vroegste ervaring. In de afgelopen decennia is er een groeiende hoeveelheid bewijsmateriaal naar voren gekomen uit een verscheidenheid aan bronnen, zoals echografische gegevens, onderzoek naar de oorsprong van de foetus, bewustzijnsstudies, veldtheorie en cellulaire biologie, die de ervaringen van psychotherapeuten, lichaamswerkers en andere beoefenaars in hun klinische werk met cliënten waarbij zeer vroege herinneringen naar boven komen.

Mijn eigen interesse in het onderwerp is ontstaan toen ikzelf, als mama, voelde dat er iets was met mijn zoontje. Zijn oorverdovend gehuil, het overstrekken, de spierspanning,... ik wist gewoon dat er iets was, dat hij ergens last van had. De reguliere hulpverlening kon me niet verder helpen. Wat wist ik er nu van? Dat knagende gevoel blijf hangen. Dus ging ik zelf op zoek naar antwoorden. Mijn zoon was pas 6 jaar als ik het onderwerp 'geboortetrauma' tegenkwam. Puzzelstukken vielen in elkaar en werd het me duidelijk dat baby's ook ervaringen uitten door middel van lichaamstaal en huilen die duidelijk niet gerelateerd waren aan de huidige momentbehoeften. Het is als baby's dat we beginnen te leren wat acceptabel en niet acceptabel is, omdat we worden afgeleid van bepaalde ervaringen en worden beloond voor andere. Het is niet toevallig dat we kalme baby's 'goed' noemen.

Een rustige baby is echter niet altijd een tevreden baby. Ze kan ook een baby zijn die de empathische reactie die ze zoekt, heeft opgegeven. Het is goed gedocumenteerd dat baby's gedijen op empathie. Ze reageren op gezichtsuitdrukkingen en stemtonen. Wat minder wordt begrepen, is dat baby's ons naast het uitdrukken van de huidige momentbehoeften ook nodig hebben om te reageren op de ervaring die ze in hun lichaam vasthouden, die overblijft van hun geboorte of baarmoederleven. Dit is het lichaamsgeheugen waarmee baby's veel meer in contact komen dan de meesten van ons als volwassenen.

Een van de redenen dat baby's vaak huilen als ze moe zijn of op een bepaald tijdstip in de avond, is omdat ze niet langer worden afgeleid en hun lichamelijke ervaring beter beginnen te voelen. We kunnen dit ook tot op zekere hoogte ervaren als volwassenen terwijl we ons ontspannen of in slaap vallen. We beginnen ons bewust te worden van pijntjes en kwalen die we overdag niet hebben opgemerkt. We ervaren flashbacks van argumenten of andere verontrustende gebeurtenissen. We kunnen angst voelen als zorgen die in de loop van de dag verloren waren gegaan, plotseling weer de kop opsteken. Baby's zijn precies hetzelfde, behalve dat ze het verhaal niet in woorden hebben, alleen in sensatie en beeld.

Behoeftehuilen en traumahuilen

Behoeftehuilen is wanneer een basisbehoefte niet vervuld is zoals: honger, ongemak, overprikkeling, onderprikkeling of vermoeidheid.

Dit zijn basisbehoeften en wanneer eraan wordt voldaan, stopt het huilen.

Traumahuilen is wanneer de baby sensaties ervaart die betrekking hebben op een eerdere

ervaring, zoals een moment in de bevalling dat overweldigend was. Dit soort huilen wordt geassocieerd met repetitieve lichaamsbewegingen, zoals sterk duwen of 'peddelen' met de benen of op een deel van het hoofd vegen met de hand of keer op keer aan een oor trekken.

Deze bewegingen drukken soms een impuls uit die werd geblokkeerd, zoals de poging om door het geboortekanaal te duwen dat overweldigd werd door verdoving die door de navelstreng kwam.

Het kan duiden op een plaats waar de schedel werd samengedrukt door een bekkenbot of de baby gedesoriënteerd en verloren raakte.

Er zijn momenten in het geboorteproces dat baby's niet weten of ze zullen overleven. Ze worden verpletterd onder intense druk, overspoeld door stresshormonen of medicijnen via de navelstreng of verstoken van zuurstof wanneer de streng wordt samengedrukt tijdens de weeën.

Baby's drukken de krachtige emoties uit die ieder

van ons zou associëren met zulke intense ervaringen; woede, paniek, verdriet, desoriëntatie.

Baby's voelen zich het zwijgen opgelegd wanneer er wordt gereageerd op traumahuilen alsof het een onvervulde behoefte is. Na een tijdje geven ze de verwachting om begrepen te worden op en worden ze rustiger, wat gezien kan worden als een tevreden baby. Stel je het volgende scenario voor. Je komt op een dag thuis en wordt aangesproken door een vreemdeling die je een steegje in duwt en je dreigt te slaan als je je geld niet afgeeft. Je geeft wat je hebt en hij duwt je naar achteren zodat je ruw op de grond valt. Bang en gedesoriënteerd sta je langzaam op en observeer je de omgeving om te kijken of hij weg is. Als je ziet dat hij weg is, begin je te beven, maar je eerste gedachte is om in veiligheid te komen. Dus als je jezelf bij elkaar trekt, ga je naar huis. Als je door je voordeur komt, zie je je partner, die zich omdraait om je te begroeten. Je gevoelens beginnen op te komen en je begint te beven en te huilen. Wat je op dit moment vooral nodig hebt, is je verhaal vertellen en je partner laten luisteren. Stel je voor dat, in plaats van te luisteren, je partner je zei te 'zwijgen' en je een koekje geeft. Als dit meermaals zou gebeuren, zou je het opgeven om je verhaal te vertellen.

In het begin voel je je misschien absoluut woedend, maar na verloop van tijd zou je de moeite niet meer nemen en het opkroppen. Op het eerste gezicht lijk je misschien erg kalm, maar onderliggend is er veel stress en spanning te voelen.

Als ouders met een huilende baby zijn we vaak in de war en weten we niet hoe we moeten reageren. Ons is alleen ooit geleerd dat baby's huilen omdat ze honger hebben of een luierwissel nodig hebben. Er is ons nooit verteld dat baby's met ons communiceren over de stress en trauma's die ze tijdens de geboorte hebben meegemaakt en dan responsieve reacties hen kunnen helpen om die stress los te laten. Belangrijk is 'accuraat empathisch reageren'. Dit kan in de vorm van het spiegelen van een lichaamsbeweging en het erkennen van wat je ziet en hoort dat je baby wil uitdrukken.

Bijvoorbeeld: 'Je ziet er nu heel verdrietig uit' of 'Ik kan horen hoe boos je bent'. Baby's voelen wanneer we ze ontmoeten met nauwkeurige empathie. De lichaamstaal van de baby is heel precies en met wat oefening is het mogelijk om te ontdekken over welk exacte stadium in het geboorteproces je baby ons wil vertellen.

De gevolgen van onopgelost trauma

Het is moeilijk om de pijn te erkennen die baby's doormaken om hier te komen. Dit kan een van de redenen zijn dat het voor ons zo moeilijk is om naar geboortetrauma te kijken. Maar als we er niet naar kijken, laten we baby's het alleen dragen. Een andere reden waarom we het zo moeilijk vinden om naar geboortetrauma te kijken is omdat het onze eigen onopgeloste pijn raakt. Onopgelost trauma werkt fysiek en kan dan migraine, hoofdpijn, rugklachten, gebitsproblemen, spierspanningen,... veroorzaken. Dit onverwerkt trauma werkt ook in het zenuwstelsel, waardoor het gevoelig wordt voor stress die op zijn beurt weer overlevingsreacties oproept die gebaseerd zijn op vroege overweldiging, in plaats van op de huidige situatie. De psychologische gevolgen van onopgelost geboortetrauma zijn ook verweven op tal van manieren in ons leven. Baby's die zich door een medische ingreep machteloos voelden,

kunnen opgroeien met een gevoel van machteloosheid. Baby's die een interventie als invasief aanvoelden, kunnen later in hun leven alle hulp weigeren of zich erg afzetten tegen autoritair gedrag.

Degenen onder ons die zich door een interventie gered voelden, kunnen een levenslange

neiging ontwikkelen om door anderen gered te willen worden als we ons onder druk voelen. Maar het zijn niet alleen interventies die deze attitudes en overtuigingen creëren. In verschillende stadia van een geboorte hebben baby's intense stressvolle ervaringen die een sterke overtuigingen kunnen doen ontstaan ​​over de wereld en over wie ze zijn in de wereld.

Het is echter belangrijk om te beseffen dat vroege trauma niet alleen het product is van de geboorte. Geboorte is slechts één gebeurtenis in een tijdlijn van ervaringen. Het is wel de belangrijkste factor! Ref. M. Appleton, M. Odent, W.Emmerson, APPPAH