Dit is de reden waarom je twijfelt aan jezelf als mama.

De opvoeding van kinderen is het meest besproken onderwerp. Het is dan ook de grootste uitdaging in je leven waarop je elke dag afgetoetst en beoordeeld wordt. Elke ouder twijfelt regelmatig over zijn aanpak, zijn keuzes. Stiekem vergelijken we onszelf en onze kinderen met anderen. Waarom gaat het bij hen wel zo vlot en bij mij niet? Waarom is er niet één enkele manier die altijd goed is? Kan opvoeden ook makkelijk zijn?

Je hebt het vast zelf ook gemerkt dat er de laatste jaren een enorme transformatie gaande is in opvoedland. Mild opvoeden, positief opvoeden, onvoorwaardelijk opvoeden,... je ziet door het bos de bomen niet meer... althans ik was toch even de weg kwijt. Er zijn zoveel verschillende standpunten rond opvoeden, meningen en oordelen over hoe het allemaal wel of niet moet dat je uiteindelijk aan alles zou gaan twijfelen. We weten uit verschillende onderzoeken maar ook vanuit de eigen intuitie dat de klassieke manier van opvoeden niet de beste manier is om een kind zich volledig te laten ontplooien. Pas op, ik zeg niet dat het geheel verkeerd is he, wel dat we moeten openstaan voor nieuwe manieren.

Vallen en opstaan.

Als kind leer je stappen met vallen en opstaan. Het is nieuw en je moet proberen de juiste houding en balans te vinden om je staande te houden. Dat is met opvoeden net hetzelfde. Het is een nieuwe uitdaging, ook al ben je voor de 3e keer mama of papa, zelfs dan is het weer opnieuw zoeken naar die juiste balans. En dat kan enkel door te proberen, te falen, weer op te staan en verder te gaan. Zo kan je groeien, beter worden als ouder.

Fouten maken is menselijk, dat mag je ook tonen aan je kinderen. Je weet niet alles en je kan niet alles en soms ben je eens onhandig. De twijfel die je voelt zorgt ervoor dat je je openstelt voor anderen en de manier waarop zij omgaan met dingen en dat je dus ook bereid bent te leren.

Geen flauw idee Als kersverse mama, kwam ik 9 jaar geleden thuis met mijn baby. BAM! Daar stond ik. Plots geen verpleegsters meer die me bijstonden, mijn vragen en onzekerheden konden beantwoorden. Ik moest het zelf doen. Ik was verantwoordelijk voor het leven van mijn kleine hulpeloze baby. Dat was best intens.

Eerlijk? Mijn intuitie wist heel goed wat ik moest doen, het zat in me. Mijn hoofd daarentegen die bedacht allerlei rampscenario's, ik ging googlen, boeken inkijken om zeker te zijn dat ik niets zou missen.

Dat is met opvoeden nu, nu ze groter zijn, ook zo. Mijn intuitie weet het wel, mijn hoofd denkt er anders over. Elk moment van de dag moet je keuzes maken en soms maken we een minder goede keuze. Je weet nu eenmaal niet op voorhand wat de gevolgen zullen zijn van die keuze. Dus kies ik wat op dat moment het beste lijkt voor mij en mijn gezin.

Niet omdat ik het allemaal zo goed weet, maar omdat ik het beste met mijn kinderen voor heb en altijd handel vanuit die gedachte. Meestal zal dat goed uitpakken, maar een aantal keer waarschijnlijk ook niet. Zo gaat dat in het leven. Er is nou eenmaal niemand die de wijsheid echt in pacht heeft. En eigenlijk is dat ook maar goed.

De 5 zelfvertrouwenbrekers.

5. Het gedrag van je kind

Je wilt natuurlijk graag dat je kinderen aan de maatschappelijke verwachtingen kan voldoen. Dat zit toch wel wat in ons ingesleten. Als ze dan toch iets doen wat niet kan... dan ga je twijfelen of je het wel goed doet. Of als je kind na die 100ste keer vragen nog steeds niet doet wat je zegt, maar als het vriendje langskomt om te spelen, dan luistert het vriendje meteen en reageert die zelfs heel beleefd. Hmmmm, dat voelt niet bevestigend aan.

4. Je partner

Je partner heeft misschien wel aan geheel andere kijk op opvoeden dan jij en past andere maniere toe die wel lijken te werken. Of misschien is hij eerder afzijdig waardoor je je niet gesteund voelt in wat je doet. De reactie van je partner kan je twijfels wegnemen of versterken.

3. Goedbedoelde adviezen

Iedereen overspoelt je met adviezen. Je kan je soms echt tussen twee vuren voelen staan. De ene zegt samen slapen, de ander zegt apart slapen. En waar situeren jou ideeën zich dan? Durf je ze dan te uiten? Kan je een 'kant' kiezen of niet? We zouden ons niet zo verscheurd mogen voelen als het over opvoeden gaat.

2. Familie

Familieleden die elkaar jaren kennen, voelen zich vaak genoodzaakt elkaar te helpen, terecht te wijzen, ondersteuning te willen bieden en openlijk te zeggen wat ze denken. Soms spelen er ook andere emoties mee zoals jaloezie, frustratie, oude vetes,.... waardoor we onze meningen gaan kleuren. En wat iemand van onze familie zegt komt vaak wat sterker binnen en blijft ook langer hangen.

1. Jij!

Ja jij! Jij bent de bestuurder van je gedachten en emoties. Jij bent degene die de twijfels aanpakt of laat nasudderen. Jij laat bepaalde opmerkingen aan je hart komen, gaat erover nadenken.

Stilstaan Al die twijfel zorgen ervoor dat je blijft hangen, dat je stilstaat. Je staat in het drijfzand en wilt zo graag vooruit maar het lukt niet. Als je niet oplet ga je dieper zakken. Zolang je niet kiest, zit je vast. Ja, je mag nadenken voor je beslist, te lang nadenken is ook niet goed. Misschien ben je dan wel de beslissing aan het vermijden uit angst. Welke postieve gevolgen hebben beide keuzes? Welke optie lijkt je dan het beste?

Hart onder de riem Weet je, de liefde van je kinderen is onvoorwaardelijk. Ze zien je graag zoals je bent. Ze twijfelen niet aan je keuzes (behalve als tiener dan misschien). Hun liefde blijft, net omdat ze voelen en weten dat jij elke keuze maakt vanuit een goede intentie, in hun belang, ook al zijn ze niet altijd akkoord. Ik zeg, bij elke beslissing die ik maak, waarom ik die keuze maak. Voor mijn jongens is dat wel fijn. Ze begrijpen mijn standpunt beter. En nu ze wat ouder zijn kunnen ze vaak ook al hun mening uiten en dan neem ik die mee in mijn beslissing. Wat voelt goed, wat niet? Wil ik hen hun eigen keuze laten ervaren of niet?

Geloof in jezelf! Weet dat je niet perfect bent, maar wel de ideale moeder voor jouw kind!