Dit is mijn persoonlijke verhaal...

Wat als je wereld uit elkaar valt? Wat als je alle vertrouwen in jezelf verliest? Mijn kinderdroom spatte meermaals uit elkaar, toch bleef ik doorgaan en ben ik nu waar ik wil zijn. Een liefdevolle mama die dankzij haar eigen levenservaringen en struggles andere mama's kan behoeden voor die diepe put van onzekerheid.

Het is niet makkelijk om dit nu neer te pennen. Zeker omdat ik mijn kinderen hun privacy niet wil schenden en wil voorkomen dat het ooit tegen hen gebruikt zou worden. Toch wil ik mijn verhaal doen.

Kinderwens

Op mijn 15de leerde ik mijn eerste echte jeugdliefde kennen. Het voelde meteen krachtig en sterk aan. We begrepen elkaar door en door, we hadden nu eenmaal gelijkaardige moeilijke situaties meegemaakt in ons leven. Situaties van pesterijen, onzekerheid en kritiek. Het maakte onze band enorm sterk, zo sterk dat we nu, 21 jaar later nog steeds gelukkig samen zijn. Samen droomden we ervan om later een mooi gezinnetjes te stichten, zodra we beiden een job zouden hebben en een woonst. Geloof me, ik was er op mijn 20ste al klaar voor, de omstandigheden nog niet. We kochten een huisje in 2009 op het platteland, in een kleine weidse omgeving vol natuur. Zalig! Het huis was voorzien van 4 ruime kamers en uitbreidingsmogelijkheden. Check! Ideaal voor ons toekomstige gezinnetje. Nog geen jaar later, als we gesetteld waren besloten we om anticonceptie achterwege te laten en ineens te trouwen. Tijd om onze droom compleet te maken. Alleen dacht de tijd er anders over. Het zwanger raken was erg lastig. Ik was erg onregelmatig, bleek niet elke maand een eisprong te hebben dus de kans om natuurlijk zwanger te geraken waren erg klein. We stapten in een traject in een fertiliteitscentrum om mijn cyclus te monitoren en indien nodig met medicatie te verbeteren. Het was een stressvol jaar van inspuitingen, veel afspraken in het centrum, afwezigheden op het werk, hoop en wanhoop, teleurstellingen, verdriet, angst en onzekerheid. Een ware rollercoaster. Mijn energie raakte op, de hoop op een gezin verdween. Mijn droom werd een nachtmerrie.

Opgeven

Ik wilde het opgeven. Net op dat moment bleek dat ik zwanger was. Ik kon het niet geloven. Het maakte me ergens ook ongerust dat het niet mocht zijn, dat het elk moment weer voorbij kon zijn. Ik had een vlekkeloze zwangerschap. Alles ging goed met mij en mijn kind. Ik genoot van zijn aanwezigheid in mijn buik. Ik durfde weer te vertrouwen, te geloven en te hopen. Zoals elke mama ging ik op zoek naar de mooiste kamer, de leukste kleertjes, knuffels,... Mijn kind zou niets te kort komen.

Bevalling Op 38 weken en 2 dagen brak plots mijn water om 10u30. Hij was klaar om geboren te worden. De weeën kwam erg snel op elkaar en er waren zelfs rugweeën bij. Ik kreeg amper de kans om op adem te komen en een epidurale was de enige uitkomst. Sinds dat moment ging het steeds minder en minder vlot. Mijn zoon raakte in paniek, zijn hartslag werd onregelmatig en viel vaak weg. Hij lag als sterrenkijker en dat maakte het moeilijk om te dalen. Ik werd voorbereid op een moeilijke bevalling en kreeg oxytocine ingespoten om alles te versnellen. Net op dat moment draaide mijn kleintje zich om en ging alles in een stroomversnelling. Nog voor ik het wist lag ik op de bevallingstafel met mijn zoon op mijn borst...

Hechting

Ondanks de snell bevalling bleek dat ik teveel bloed verloren had en dus minder alert was. Ze namen mijn zoontje bij me weg en gaven hem aan de papa. Vanaf dat moment moesten we 1,5 uur wachten alvorens we op de kamer aangekomen waren en ik mijn zoon zijn eerste voeding kon geven. Anderhalf uur heeft hij gekrijst, de arme schat. Zijn zuigreflex was afgenomen en dat in combinatie met zijn versterkt hongergevoel door de lange wachttijd ging het drinken niet zo vlot. Vanaf dit moment verliep het mama zijn in een struggle van moeilijk drinken, allerlei verschillende adviezen van het verzorgende personeel, veel huilbuien,.... Ik voelde het machteloze gevoel groeien en groeien. Niemand die me duidelijke informatie kon geven of helpen. Contact maken met mijn kleine wonder was erg moeilijk, ik wist zelf niet goed hoe dat precies kwam. Toch zag ik een enorme drang van hem om de wereld te ontdekken, hij was anders dan andere kinderen, dat voelde ik meteen.

Rollercoaster Voor de eerste keer mama... dan is het echt zoeken naar het hoe, het wat, wanneer,... Ik deed mijn best, net als mijn partner. De droom was nog niet wat ik had gehoopt. Ik zag hem doodgraag he, daar niets van. Alleen voelde ik dat er iets was, er speelde iets en ik kon er de vinger niet op leggen. Als kleuter ontdekten we dat hij meerbegaafd was. Dat was op zich al een verademing, puzzelstukjes vielen al in elkaar. We konden hierdoor al heel wat verklaren en onze aanpak gerichter opstellen. Het was nog niet alles. We bleven zoeken naar de herkomst van die huilbuien, de driftbuien, zijn angsten en onzekerheden. Het enige dat we kregen was een diagnose Autisme -asperger. Eerlijk? Mijn moederhart wilde het niet aanvaarden. Het klopte niet. Het was te makkelijk om te zeggen dat dit het was, naar mijn gevoel was er meer. Ik kreeg geen gehoor. We hadden een diagnose dus moesten we maar tevreden zijn. Dat kon ik niet. Ik ging zelf op zoek naar antwoorden. Toen ik in mijn zoektocht en de bijhorende studies ontdekte dat zowel zijn intense geboorte(trauma) als de moeilijk verlopen hechtingsmomenten in het begin een rol konden spelen, gingen mijn ogen open. Dit voelde beter passen bij mijn zoon. Dit kon kloppen. Ik verdiepte me enorm in alles wat met deze onderwerpen te maken had. We hebben met veel vallen en opstaan gezocht, geploeterd en gewerkt en zijn trots op onze zoon. Nee, we zijn er nog niet, want elke levensfase brengt weer nieuwe uitdagingen met zich mee. En toch is hij nu rustiger, gelukkiger, kan genieten, knuffelt ons weer, is sociaal, heeft meer vertrouwen, heeft een favoriete hobby gevonden,.... Hij is weer een kind. Na een evaluatie blijft dat de diagnose zelfs niet langer van toepassing is of zoals ik het aanvoel, zelfs nooit correct gesteld werd. Mijn zoon voelde zich onbegrepen, ongezien en ongeliefd. Dat vloeide allemaal verder uit die eerste ervaringen op onze wereld. Hoe hard we ook ons best deden als ouder, onze boodschap kwam niet aan doordat er zoveel onverwerkte zaken in de weg zaten. Het gevoel dat mijn zoon jaren met zich meedroeg, het gevoel dat op mijn schouders lag, beiden ondraaglijk lastig. Die last wil ik bij kinderen en hun ouders verlichten. Zodat ze vanaf het begin zich geliefd en veilig voelen.

Ik wil dat elke kinderwens een droom kan zijn en kan blijven....