Een intense eerste schoolweek.

September. De start van het nieuwe schooljaar. Hoewel veel kinderen uitkijken naar het blije weerzien met hun vriendjes, ervaren ze toch ook vaak een spanning, wat kriebels. Doe daar nog de prikkels bij van al die nieuwe geluiden, beelden,... van de school en je kind kan het best lastig krijgen.

2 maanden vakantie, het duurt voor velen net wat te lang. De kinderen hunkeren naar structuur, verveling slaat toe, gemis van vriendjes. Het idee terug naar school te gaan kan best aanlokkelijk klinken, dat vinden wij als ouder vaak ook wel een fijn idee. De laatste dagen van de vakantie voel ik vaak al dat mijn jongens, vooral mijn oudste zoon dan, toch wel een korter lontje heeft. Teveel vrijheid heeft zijn emmertje gevuld en dat raakt stilaan te vol.

Zondagavond, de avond voor de eerste schooldag, maken we wat extra tijd vrij om te praten in bed. Even alle zorgen, vragen, bedenkingen en misschien zelfs angsten overlopen die in zijn hoofd rond dwalen. Het niet weten wat hij moet verwachten vindt hij knap lastig. Alle controle los is ook alle veiligheid aan de kant zetten. Door samen in gesprek te gaan kunnen we toch al heel wat controle teruggeven. We overlopen zelfs elke mogelijke uitkomst bij mogelijke situaties en de daarbij mogelijke reacties. Zo kan hij in zijn hoofd alvast een plan uitwerken van de beste opties die hij voor handen heeft.

De eerste dag was erg vermoeiend. Ik zag het meteen aan zijn blik, leeg, afwezig. En toch straalde hij nog een zekere warme energie uit. Hij had duidelijk genoten van zijn dag. Ik merk op weg naar huis al dat zijn lontje nu wel erg kort is. De batterijen zijn leeg, de vermoeidheid welt op. Alle prikkels van de dag sijpelen door tot in elke cel van zijn lijf. Het irriteert hem. Ik voel nu al dat ik zeker geen vragen hoef te stellen en hem gewoon moet laten. Ik knuffel hem bij thuiskomst en geef hem de tijd om tot rust te komen, buiten.

De tweede dag was nog vermoeiender. Zodra we in de auto stappen begint het geruzie. Kleine broer kan niets goed doen. Alles is verkeerd. Slaan, roepen en gillen zijn de enige reactiemogelijkheden die hij nog kan toepassen. Hij zit volledig afgesloten in zijn eigen hoofd. Het grote reptiel, het oerinstinct neemt het over. Hij is duidelijk overprikkeld.

Ook nu stuur ik hem de tuin in, even op adem komen, zuurstof nemen en de rust van de natuur in zich op laten nemen. Het helpt, vooral als hij zijn kip kan knuffelen.

Gelukkig heb ik de hobby's voor deze week er nog niet bij ingepland. Dat zou voor hem niet haalbaar zijn. Die eerste week is er eentje om in door te bijten. Het is niet makkelijk. Een gevoel van machteloosheid overmant me vaak. Ik wil dat manneke zo graag helpen die prikkels te beheersen. Zodat zijn emoties niet in overdrive gaan, de spanning in zijn lichaam wegblijft en hij zich gewoon vrij kan voelen. Hij neemt niet zo snel iets aan. Doet graag zijn eigen ding en wil gerust gelaten worden. Nee mama, geen oefeningen of wat dan ook. Toch, op momenten dat hij energiek is en zich goed voelt, masseren we elkaar, gebruiken we ademhalingsoefeningen of proberen we een fantasieverhaal te verzinnen, samen. Dat lukt prima. Ik reik hem diezelfde oefeningen aan als hij die prikkels voelt steken, hem ambeteren. Hij moet er niet van weten. Stiekem zie ik hem dan in de tuin zijn broertje masseren, rustig op de grond zitten en diepe teugen zuurstof in zijn longen zuigen. En dan weet ik dat hij het best wel kan. Enkel dat duwtje heeft hij nog nodig. Een rustpunt, een plek, een moment waar niemand hem bekijkt of lastig valt. Een moment dat hij volledig kan controleren en dan kan hij zijn prikkels, emoties, sensaties die zijn lichaam teisteren ook controleren.