Geboortetrauma, een vergeten feit.

Een bevalling is pijnlijk, dat weten we uit ervaring, van verhalen of media. Niemand zal hier aan twijfelen. Als ik zeg dat de geboorte voor de baby pijnlijk is, dan krijg ik vaak heel wat andere blikken te verduren. Er wordt heel weinig aandacht besteedt aan de beleving van baby's bij de geboorte. Dat baby's diep worden beïnvloed door de manier waarop ze worden geboren, en dat dit ingrijpende gevolgen heeft voor het hele leven, is naar mijn mening en ervaring de basis van alles. Het gaat hier niet over de 'juiste' manier van geboren worden. Wel om de 'stem' van de jonsten te laten horen. De geboortepsychologie is een relatief onbekende tak van psychologie die zich bezighoudt met deze vroegste ervaring. In de afgelopen decennia is er een groeiend aantal bewijzen naar voren gekomen uit een verscheidenheid aan bronnen, zoals ultrasone gegevens, onderzoek naar de foetale oorsprong, bewustzijnsstudies, veldtheorie en celbiologie, die geloof hechten aan de ervaringen van psychotherapeuten, lichaamswerkers, en andere beoefenaars in hun klinische werk met cliënten, waar zeer vroege herinneringen naar boven komen. De innerlijke wereld van de baby

Naarmate we groeien, worden we niet opgeleid of aangemoedigd om aandacht te schenken aan onze interne wereld van sensaties en beelden. Ons cognitief begrip wordt de prioriteit en we verliezen geleidelijk het contact met ons gevoel, die ons ook informatie geeft over ons welzijn. Baby's hebben een diepe connectie met hun innerlijke wereld. Ze uiten alles via hun lichaamstaal via emotionele uitingen. Als baby leren we al snel wat kan en niet kan omdat we afgeleid worden van bepaalde ervaringen en beloond worden voor anderen.

We houden van kalme baby's, die zijn 'goed' en 'braaf'. Een rustige baby is echter niet altijd een tevreden baby. Het kan ook een baby zijn die de hoop op een responieve reactie heeft opgegeven omdat hij zich niet gehoord voelt.

Het is aangetoond dat baby's gedijen op empathie. Ze reageren op gezichtsuitdrukkingen en stemtonen. Wat minder wordt begrepen, is dat baby's, naast het uiten van hun huidige behoeften, ons ook nodig hebben om te reageren op de ervaring die ze in hun lichaam hebben, die is overgebleven van hun geboorte of baarmoeder. Baby's zijn veel meer in contact met dit lichaamsgeheugen dan de meesten van ons als volwassenen. Een van de redenen dat baby's vaak huilen als ze moe zijn, of op een bepaald tijdstip in de avond, is omdat ze niet langer afgeleid worden en hun belichaamde ervaring scherper gaan voelen. We kunnen dit tot op zekere hoogte ook ervaren als volwassenen, terwijl we ons ontspannen of in slaap vallen. We beginnen ons bewust te worden van pijntjes die we overdag niet opmerkten. We ervaren flashbacks van ruzies of andere verontrustende gebeurtenissen. We kunnen angst voelen, omdat zorgen die we overdag waren vergeten plotseling weer de kop opsteken. Baby's zijn precies hetzelfde, behalve dat ze het verhaal niet in woorden hebben - alleen in sensatie en beeld. Behoeftehuilen en herinneringshuilen

Een van de nuttigste vaardigheden die ik van Karlton heb geleerd, was onderscheid te maken tussen 'behoeftehuilen' en 'herinneringshuilen'. Behoeftehuilen is wanneer een baby een onmiddellijke behoefte uitdrukt, zoals hongerig, ongemakkelijk, overgestimuleerd, ondergestimuleerd of moe. Dit zijn basisbehoeften, en wanneer daaraan wordt voldaan, stopt het huilen. Herinneringshuilen is wanneer de baby gewaarwordingen en beelden ervaart die verband houden met een eerdere ervaring, zoals een moment in hun geboorte dat overweldigend was. Dit type huilen wordt geassocieerd met repetitieve lichaamsbewegingen, zoals duwen of "peddelen" met de benen, een deel van het hoofd vegen of steeds weer aan een oor trekken. Deze bewegingen drukken soms een impuls uit die werd geblokkeerd, zoals de poging om door het geboortekanaal te duwen die overweldigd werd door verdoving die door de navelstreng kwam. Het kan wijzen op een plaats waar de schedel werd samengedrukt door een bekkenbeen of de baby gedesoriënteerd en verloren raakte. Er zijn tijden in het geboorteproces waar baby's niet weten of ze het zullen overleven. Hun lichamen staan ​​onder intense druk, worden overspoeld door stresshormonen of medicijnen via de navelstreng, of krijgen geen zuurstof meer als de navelstreng wordt samengedrukt tijdens de weeën. Baby's drukken de krachtige emoties uit die ieder van ons zou associëren met zulke intense ervaringen: woede, paniek, verdriet, desoriëntatie.

Baby's voelen zich het zwijgen opgelegd wanneer ze gesust worden, er wordt gereageerd alsof het niet nodig is om te huilen. Na een tijdje kunnen ze leren om empathie op te geven. Als ouders worden we vaak verward door een huilende baby en weten we niet hoe we moeten reageren. We hebben alleen geleerd dat baby's huilen omdat ze honger hebben of een luier moeten verschonen. Er is ons nooit verteld dat baby's met ons communiceren over de stress en trauma's die ze tijdens de geboorte hebben ondervonden, en dat empathisch luisteren hen kan helpen die stress los te laten.

Karlton benadrukt de waarde van 'nauwkeurige empathie'. Dit kan komen in de vorm van het spiegelen van een lichaamsbeweging en het erkennen van wat je ziet en hoort dat de baby uitdrukt. Bijvoorbeeld door te zeggen: "Je ziet er nu heel verdrietig uit", of "Ik hoor hoe boos je bent." Baby's herkennen wanneer we ze ontmoeten met nauwkeurige empathie. De lichaamstaal van de baby is heel precies en met training is het mogelijk om de exacte fase in het geboorteproces te identificeren waarover de baby ons vertelt.

Ondersteuning van ouders Een van de belangrijkste factoren om op deze manier in de klinische praktijk te werken, is om ouders te helpen het verschil te begrijpen tussen huilen als behoefte en huilen vanuit het geheugen. Een andere klinische overweging is de tolerantiedrempel van de ouders. Het is moeilijk voor ouders om naar het verhaal van hun baby te luisteren, omdat het vaak pijnlijk is en ouders bewust maakt van hoe moeilijk het geboorteproces voor hun baby was. Toch is het luisteren naar en erkennen van de pijn die de baby in staat stelt om het los te laten. Als baby's stress loslaten, wordt hun lichaam zachter en kunnen ze hun lichaam vollediger ervaren. Veel symptomen, zoals koliek, wat vaak eenvoudigweg verkeerd begrepen huilgedrag is, verdwijnen als het onderliggende trauma verdwijnt. Repetitief gedrag en lichaamsbewegingen die signalen waren, worden niet langer uitgedrukt, omdat er aandacht aan is gegeven.

Ouders helpen de lichaamstaal van hun baby en de emotionele nuances van de uitdrukkingen van hun baby te lezen, wekt bij hen een nieuwe diepte van waardering voor de aangeboren wijsheid van hun baby. Wat onbegrijpelijk leek, is nu logisch. Door ouders bij het proces te betrekken en met hun toestemming bij elke stap te werken, krijgen ze de kracht en het vertrouwen en het bewustzijn om hun baby buiten de sessies te blijven ondersteunen. Naarmate de symptomen verminderen en de communicatie gemakkelijker wordt, worden de familiebanden sterker. De verwarring en spanning die wordt gecreëerd door een baby die zonder duidelijke reden huilt, legt een enorme druk op het gezinsleven. Constant huilen verstoort de relaties tussen ouders en baby's, en tussen andere familieleden. Het legt een enorme druk op ouders en zorgt voor veel angst als ouders hun best doen om aan de huidige behoeften te voldoen, maar niets lijkt te helpen. Niemand heeft ze ooit verteld over herinneringshuilen, en ze weten niet wat ze moeten doen, wat een gevoel van hulpeloosheid oproept en het vertrouwen van de ouders ondermijnt. Gevolgen van onopgelost trauma

Het is moeilijk om de pijn te erkennen die baby's moeten doorstaan ​​om hier te komen. Dit kan een van de redenen zijn dat het voor ons zo moeilijk is om naar geboortetrauma te kijken. Maar als we er niet naar kijken, laten we baby's het alleen dragen. Misschien vinden we het zo moeilijk om naar geboortetrauma te kijken omdat het onze eigen onopgeloste pijn raakt. Dit werkt op veel verschillende niveaus: fysiek, emotioneel en psychologisch. Naarmate we ouder worden, veroorzaakt de combinatie van geboorte- en compenserende patronen een groot aantal gezondheidsproblemen. De meest voor de hand liggende hiervan zijn rugklachten, migraine en hoofdpijn, gebitsproblemen, spierspanningen en orgaanstoornissen.

Onopgelost trauma werkt ook in het zenuwstelsel en maakt het gevoelig voor stress die overlevingsreacties oproept op basis van vroege overweldiging, in plaats van op een niveau dat geschikt is voor het huidige moment. Dr. Michel Odent vergelijkt dit met een thermostaat die te laag staat, zodat hij aangaat als hij niet nodig is. Dit heeft de neiging om emotionele zelfregulatie moeilijk te maken en zorgt voor voortdurende problemen in relaties met anderen. Wanneer we onder druk staan ​​of door een of andere transitie gaan, worden deze overlevingsreacties het gemakkelijkst gestimuleerd. Deze kunnen het scheiden van de moeder in de kindertijd zijn, voor het eerst naar de crèche of school gaan, de puberteit, het verlaten of verhuizen naar een nieuw huis, of het starten van een nieuwe baan of een nieuwe relatie. De psychologische gevolgen van onopgeloste geboortetrauma's zijn ook op tal van manieren in ons leven verweven. Baby's die zich machteloos voelden door een medische ingreep, kunnen opgroeien om zich machteloos te voelen in de wereld. Baby's die een interventie als invasief beschouwden, kunnen later in hun leven een hekel hebben aan hulp en deze afwijzen of extreem anti-autoritair worden. Degenen onder ons die zich door een interventie gered voelden, kunnen een levenslange neiging ontwikkelen om door anderen gered te willen worden als we ons onder druk voelen.

Maar het zijn niet alleen interventies die deze attitudes en overtuigingen creëren. In verschillende stadia van een interventie hebben vrijgeboren baby's intense stressvolle ervaringen die sterke overtuigingen kunnen creëren over de wereld en wie ze daarin zijn. Een reden hiervoor is dat het zenuwstelsel de neiging heeft om meer neurologische verbindingen te maken rond gebeurtenissen die we als stressvol of levensbedreigend ervaren. Dit geeft ons prioriteit om later gevaar te kunnen identificeren en voorspellen, waardoor onze overlevingskansen worden gemaximaliseerd. Het voordeel hiervan is dat het de basis legt voor vaardigheden en attitudes die we heel nuttig zouden kunnen vinden. De keerzijde is dat deze houding ons op een onbewuste manier kan leiden die ons niet altijd dient en ons vermogen beperkt om andere vaardigheden te ontwikkelen of andere, meer geschikte keuzes te maken.

Het is echter belangrijk om te beseffen dat vroeg trauma niet alleen het product van de geboorte is. Geboorte is slechts één gebeurtenis, zij het een uiterst belangrijke, in een continuüm van ervaring. Hoe er naar ons wordt geluisterd nadat we zijn geboren, is net zo belangrijk, zo niet belangrijker, dan hoe de geboorte zelf was. Als er met empathie naar ons wordt geluisterd, zijn we in staat om spanning los te laten en stresshormonen uit ons lichaam te verwijderen. Als er naar ons wordt geluisterd, ontwikkelen we zelfrespect. We zullen weten dat de wereld ons de moeite waard vindt om naar te luisteren, en dat het kan voldoen aan onze behoefte om gehoord te worden. Het grote geschenk van het erkennen van geboortetrauma is dat we baby's ook herkennen als bewuste mensen die ervaring hebben en die ervaring aan ons kunnen doorgeven. De meeste mensen over de hele wereld denken niet na over de mogelijkheid dat kinderen in zo'n vroege levensfase zo hooggevoelig en gemakkelijk te beïnvloeden zijn, maar dat zijn ze zeker - zelfs terwijl ze in de baarmoeder zijn. In feite denken de meesten dat wanneer kinderen gekwetst zijn, ze het zich niet meer zullen herinneren als ze opgroeien. Integendeel, kinderen zullen alle pijn bewaren en hebben het later in hun leven moeilijk om te helen, tenzij deze wonden eerder in hun leven worden aangepakt.”

Luisteren naar het huilen door herinneringen en het horen van het pijnlijke geboorteverhaal van baby's is het aanpakken van deze wonden. Het is niet gemakkelijk om te luisteren, maar op de lange termijn is het gemakkelijker dan niet luisteren. Bron

T. Karlton en M. Appleton