Onafscheidelijk door geboortetrauma

Een baby wil graag op zijn eigen tempo geboren worden. Helaas is dat niet altijd mogelijk. Kijk maar naar Bas, zijn wereldje werd helemaal overhoop gehaald op 34 weken. Mama Kelly, vertelt openlijk haar verhaal:

"Bas was heel gewenst en een bewuste keuze. Na 3 maanden was het prijs.  Spijtig genoeg was het me niet gelukt te stoppen met roken voor de zwangerschap maar ik ben toch meteen gestopt van zodra ik wist dat ik zwanger was. 

Tijdens de zwangerschap ging het de eerste 4 à 5 maanden enorm slecht tussen mij en mijn partner waardoor ik enorm veel stress ervoer. Ik heb spijtig genoeg ook enkele keren echt gedacht dat het misschien geen goed idee was geweest om nog een kindje te maken. 

Ik was ook enorm ziek. Super misselijk, doodmoe, ik kon niks. Ik lag hele dagen in de zetel, had amper goede dagen. Ik heb tot 30 weken overgegeven totdat de aders sprongen in mijn gezicht. Op 24 weken werd ik ook nog geopereerd aan een vermoedelijke darmhernia, waar ik uiteraard doodsbang was dat ik hem ging verliezen. Toen ik dan eindelijk niet meer overgaf kreeg ik bedrust doordat mijn oude litteken van de vorige keizersnede, gevaarlijk dun geworden was.

Ik heb de hele zwangerschap wel proberen mijn lach te behouden maar ik heb veel meer dan mij lief was ook gedacht dat ik er beter niet aan was begonnen.

De bevalling was een afsluiter die bij de zwangerschap paste. Op 34 weken en 4 dagen had ik plots veel meer pijn. Ik had de afspraak met de gynaecoloog dat ik bij de minste twijfel naar de afdeling kwam. Dus na even twijfelen toch maar laten nakijken. Het was een énorm drukke chaotische dag geweest en je zag dat ik er een beetje teveel aan was. De gyn wou me gewoon ter observatie opnemen, tot ik hem wat dwong écht te luisteren naar mijn verhaal en in mijn dossier te kijken. Toen werd er na een monitor en een echo beslist van meteen een spoedkeizersnede te doen. Plots was het heel kritiek. Ik moest aan de monitor en mocht er niet meer af, ben zelfs met een doppler op de buik van de afdeling naar de OK gegaan. Ook daar hing een gespannen sfeertje, er was ook hier chaos. Ik was enorm zenuwachtig voor de geboorte aangezien ik nog maar 34 weken was. Door het humeur van het personeel kon ik heel moeilijk contact maken en was er ook niet echt iemand die me wat bijstond, psychisch gezien dan.

Ik heb me niet laten doen. Ik heb met de nodige dosis humor het ijs daar wat gebroken. 

Na de nodige voorbereidingen en dergelijke is dan Bas geboren. Hij weende meteen, maar werd natuurlijk direct meegenomen door de kinderarts. Hij heeft dan een beetje zuurstof bijgekregen om de longetjes wat open te drukken. Daarna deed hij het wel erg goed, extra zuurstof was niet meer nodig.

Hij is onmiddellijk de couveuse ingegaan en infuus gekregen. Ik heb hem dan 2 uurtjes later terug gezien en bij mij kunnen leggen. Hij heeft dan ook de eerste keer mamamelk gedronken. 9 dagen heeft hij in de couveuse gelegen, ook 48u onder de lamp. Ik heb hem wel dag en nacht zoveel ik kon bij mij gehouden, elke voeding zelf gegeven, elke verzorging zelf uitgevoerd, zo snel mogelijk aan de borst proberen leggen, soms ook hele nachten op mij laten slapen als hij aangaf dat hij dit nodig had. Na nog 4 dagen ziekenhuis zijn we dan naar huis gemogen . 

Tot vandaag hangt Bas 23u en half van de 24 bij mij."

Voor Bas is dit vast een heel intense beleving geweest. Hij voelde niet enkel de twijfels en de angst van mama, maar ook zijn instinctieve plan om zelf geboren te worden werd in de war gestuurd. Zoals Kelly aangeeft had ze moeite om contact te maken, begrijpelijk ook als je in zo een rollercoaster zit. In heel dit verhaal zijn er veel momentjes waarop de connectie tussen mama en zoon niet gemaakt kon worden. Bas heeft veel prikkels te verwerken gekregen, raakte de connectie meermaals kwijt en heeft de eerste momenten na zijn geboorte niet bij zijn mama tot rust kunnen komen. Voor hem zit de angst er mogelijks in om mama weer kwijt te geraken. De onrust in zijn lichaampje die is achtergebleven door de vele prikkels en onverwachte situaties. Dat maakt dat hij zich best onveilig en angstig kan voelen. Mama is dan ook de enige die hem kan beschermen. Dat maakt dat hij die enorme behoefte heeft aan mama, bijna 24 uur op 24uur.

Wil je meer weten over de invloed van de geboorte op je kind of jezelf? Wil je meer ademruimte voor jezelf creeëren? Dat kan! Download hier het gratis ebook 'In 4 stappen naar meer ademruimte'