Van droomzwangerschap naar helse bevalling...

Mama L. had een geweldige zwangerschap vertelt ze. De bevalling daarentegen heeft een zodanige indruk achtergelaten dat ze zelfs haar droom voor een tweede kindjes heeft losgelaten. De geboorte van haar dochter had ook een grote impact op hun band die de eerste tijd zelfs moeilijk te voelen was.

Mama L. vertelt: 'Ik was 8 jaar samen met mijn man als we besloten te beginnen aan kindjes. Ik heb een zalige zwangerschap gehad , niet ziek en niet al teveel stress. Ik kon zelfs nog maanden paard rijden. Ik heb zelfs gewerkt tot mijn 32 weken zwangerschap. Ik zat verplicht thuis door bekkeninstabiliteit. Mijn moeder is op mijn 37 weken zwangerschap bij mij komen inwonen ( ze woont in Griekenland ) ze kwam naar België om mij te helpen in het huishouden.

Tijdens een controle op 39 weken echo bleek dat alles goed ging met de baby. Een week en 2 dagen later ga ik naar het ziekenhuis met weeën en wat bloed. 'Het is niet voor nu' zeiden ze. De volgende dag ging ik terug met weeën. Ook nu werd ik naar huis gestuurd. De weeën waren onregelmatig en ik had geen ontsluiting. Op vraag van mijn man spraken we met de gynaecoloog. Hij stuurde me naar huis met de afspraak dat ik maandag ingeleid zou worden als ik niet eerder zou bevallen. De tranen stroomden over mijn wangen van angst.

Zoals gepland ging ik maandag binnen voor een inleiding.

Door de hevige pijn vroeg ik een epidurale verdoving, al bleek deze niet te werken. Uren zat ik met hevige pijn, begin te braken en niemand leek me te helpen. De paniek sloeg toe.

Een lieve vroedvrouw merkte mijn pijn op en belde voor hulp. Ze moesten de verdoving opnieuw plaatsen, ze werkte niet. De pijn ebde weg en ik viel in slaap. Ik kwam tot rust en zo ook mijn weeën, ze stopten. Alles viel stil. Door de koorts en uitputting besloot de verloskundige om over te gaan naar een keizersnede.

Ik vond het OK koud aanvoelen, het was vies. Ze gespten me vast en alles ging plots zo snel. Ik kon amper vatten wat er gebeurde. Mijn dochter kwam op de wereld  met 4,180 kg en 56 cm en een hoofd zo lang en blauw als avatar. Het bleek dat ze flink had vast gezeten.

Zodra ze mijn dochter bij mij wilden leggen, draaide ik helemaal weg .... Ik ben pas 3 uur later naar de kamer gebracht. Ze kregen me niet voldoende wakker na die cocktail van verdoving, weeënopwekkers en medicatie. 

Ik had de eerste momenten met mijn dochter Eline gemist. De Borstvoeding lukte niet, ik voelde mij mislukt als mama . De eerste weken thuis was een emotionele rollercoaster, ik kon alleen maar huilen door mijn gevoel van falen en de herinnering aan de pijn. Ik voelde de verbinding niet met haar en gaf haar snel door aan mijn moeder of mijn man. Het was ook mijn man die 's nachts alle zorgen op zich nam. Dank zij hen, heb ik mij kunnen herpakken.

Mijn bevalling heeft 18 uur geduurd en was voor mij de slechtste ervaring in mijn leven . We hadden graag nog een tweede kindje maar door deze ervaring is er geen haar op mijn hoofd dat er nog aan denkt.

Mijn dochter is ondertussen 2 jaar , super lief , slim maar ze is heel onzeker en heeft geen ze

lfvertrouwen. Eline heeft voor alles mama nodig en slaapt nog steeds bij mij in bed . Ze zegt vaak dat ze bang is maar er is niks om bang van te zijn. De impact op haar dochter. De bevalling was niet enkel traumatisch voor mama L., ook voor haar dochter was dit een erg lang, intens en beangstigende gebeurtenis. Door de inleiding werd haar eigen ritme niet gerespecteerd. Neen, ze werd eerder opgejaagd, geheel onverwacht. Door de intense weeënstorm en pijn die mama L.voelde, kon ze zich niet geheel concentreren op het geboorteproces. De stress, de spanning en paniek stroomden door naar Eline via de navelstreng. Uiteindelijk, na de tweede prik, bracht de epidurale verlichting, voor mama althans. Want haar meisje moest het proces nog verder afmaken... alleen deze keer want mama was in slaap gevallen. Het was een zwaar en moeizaam proces en dit kleine mensje kwam vast te zitten. Vervolgens werd ze totaal onverwacht uit het proces gehaald door een keizersnede. Aan abrupte verandering die plots veel licht, g

eluid en koude met zich meebracht. Ook nu kon ze niet bij haar mama terecht, Eline had te veel last van de medicatie, haar lichaam helemaal uitgeput waardoor ze haar kind niet kon helpen tot rust te komen. Het eerste moment van binding hebben ze gemist. Vanuit het geboorteverhaal is het dan ook logisch dat dit meisje zo bang is. Ze mocht niet voor zichzelf kiezen wanneer zou zou geboren worden. Ze wordt dan nog eens opgejaagd en krijgt amper de kans om te beseffen wat er gaande is om dan vast te komen te zitten in het geboortekanaal. Ze is dus op dat moment al erg onzeker geworden of ze het wel goed doet. Of ze het wel kan. Want elke actie die er was, werd gedaan door iemand anders. Slapen is voor haar erg moeilijk want ze kan zomaar uit het niets weggetrokken worden van mama (keizersnede). Toen ze bij mama werd gelegd, draaide mama weg. Dit kan aangevoeld hebben als een afwijzing, zeker in combinatie met de moeilijke verbinding in de dagen en weken erna. De angst om mama kwijt te geraken, die verbinding te missen is hier zeker aanwezig. Als we slapen, hebben we geen controle over wat er in de omgeving gebeurt en dat beangstigd haar... dat geeft haar terug dat gevoel van machteloosheid tijdens de geboorte. Ze is bang voor de dingen die je niet kan voorzien, het onverwachte. Lieve mama L., ook jij bent heel wat controle kwijt geraak tijdens jouw bevalling. Dat was voor jouw ook best traumatisch, intens en heftig. Je hebt jezelf niets te verwijten. Het is inderdaad best mogelijk dat je een depressie had achteraf zoals je zelf aangaf. De stappen die je al hebt ondernomen om je dochter te helpen, spreken van liefde en kracht. Weet dat jullie dit proces samen hebben doorgemaakt en dus ook samen kunnen verwerken en plaatsen, want enkel jullie twee begrijpen de pijn. Dat maakt jullie connectie net sterker. Ik wens jullie heel veel liefde en verbinding toe. x Daisy