.png){kind=small}
Vraagt jouw kind ook soms zoveel aandacht op, soms zelfs voor de kleinste dingen? Ik ging onderzoeken waarom mijn kind dat deed en hoe ik dat kon oplossen. Eigenlijk is dat best eenvoudig.
Net als ik in de zetel zit, komt mijn 5 jarige naar me toe en vraagt me om mee te gaan naar het toilet. Grmbl, ik zit net neer, zucht. Hij weet me precies altijd te vinden op zulke momenten. En dan moet je weten dat het toilet op 2m van me verwijderd is. Neen, zeggen is niet altijd haalbaar. Hij kan namelijk erg koppig zijn en blijven zeuren om mee te gaan naar het toilet tot het allerlaatste moment en het bijna in zijn broek is. Dat proberen we natuurlijk te voorkomen, het zou niet zo goed zijn voor zijn zelfbeeld.
Waarom? Ik ben me dan gaan afvragen wat maakt dat hij me altijd zo dichtbij wilt hebben. Al is het maar om een speeltje te gaan halen in de aangrenzende kamer. Soms kan hij het alleen en soms niet. Het heeft dus niets met zelfstandigheid te maken, integendeel, hij is vaak heel erg zelfstandig. Wat is het dan wel? Wel, het viel me ook op dat hij het vaker doet bij mij van bij de papa. Nu ja, mama's hebben altijd wel iets bijzonder en krijgen de voorkeur voor zorgende taken terwijl papa's eerder voor het spelen en stoeien is. :p
Dus komt het erop neer dat hij gewoon tijd bij mij wil doorbrengen. Is het naar het toilet gaan of naar de andere kamer gaan dan een excuus? Misschien. Het is allesinds duidelijk dat hij me dicht bij hem wilt hebben. Het voelt veilig en vertrouwd als mama er is natuurlijk.
Zijn manier van communiceren
Uiteindelijk ging het lampje branden en wist ik wat er achter zat. Door me mee te vragen naar het toilet, de keuken, de kamer,.... Het vragen om mee te kijken naar zijn filmpje, naast hem te komen zitten,... was zijn manier om te zeggen dat hij nood had aan tijd een aandacht. Zijn voornaamste liefdestaal. Mijn zoon kan zijn liefdespotje, zijn gevoel van graag gezien worden, aanvullen als hij mijn aandacht en aanwezigheid kan voelen. En dan bedoel ik zowel fysiek als mentaal aanwezig zijn bij de situatie. Het is mijn taak als mama om ervoor te zorgen dat hij dat potje liefde gevuld kan houden. Als het dan toch leegloopt dan stevenen we af op frustratie, boosheid en zelfs huilbuien of driftbuien.
Hoe ga je ermee om? Ik kan niet altijd alles laten vallen om hem te begeleiden naar elke kamer in het huis. Dat hoeft ook niet. Die grens zal ik ook moeten stellen. Om dat te kunnen doen zal ik goed moeten letten op dat liefdespotje en hoe goed het nog gevuld is. Dit helpt alvast:
Als we samen iets doen, moet ik mentaal en fysiek aanwezig zijn
Ik luister naar wat hij me vertelt en maak oogcontact
Ik onderbreek hem niet als hij iets zegt of toont
Hij en ik uiten onze emoties naar elkaar toe, zodat we ons gehoord voelen
We doen vaak dingen samen, vooral die momenten dat we elkaar terugzien in de ochtend, na school. (enkele minuten is voldoende)
We spelen enkele minuten samen en doen dit enkele keren verspreid over de dag
We eten samen aan tafel
We ruimen samen op (zo combineren we taken aan het aangename)
Zoek de taal van je kind.
Het is dus belangrijk om te kijken naar het 'waarom' je kind iets doet. Elk gedrag is een uiting van een onvervulde behoefte. Zolang die behoefte niet vervuld is, zal je kind op de een of andere manier je aandacht opeisen.
Mijn zoon heeft nood aan voldoende tijd samen om zich geliefd te voelen. Als mama wil ik hem maar al te graag laten voelen hoe graag ik hem zie! Ook al zeg ik dat 100x op een dag, dat zal niet zo sterk binnenkomen als die momenten dat we samen iets doen.